Sygnatura jest znakiem własnościowym artysty, identyfikującym go, a ściślej – personalizującym1. Może występować pod postacią językową, jako sygnatury literowe dzielące się na wyrazowe (najczęściej jest to imię i nazwisko artysty) i monogramy oraz sygnatury aliterowe obejmujące ideogram i piktogram. Sygnatury nie tylko pozwalają na uzyskanie wiadomości źródłowych i archiwalnych, dotyczących analizy konserwatorskiej oraz stylistycznoporównawczej, lecz także są obiektywnymi kryteriami umożliwiającymi atrybucję dzieła. Analizując status sygnatury, należy dokonać rozróżnienia na sygnatury umieszczane na odbitce, stanowiące własnoręczne oznaczenie artysty, a przez to byt dodany, oraz na te umieszczane na matrycy i wykonane tą samą techniką co reszta kompozycji, będące jej częścią składową. W początkach grafiki, przypadających na późne średniowiecze, sygnatury, w postaci znaków lub monogramów, stanowiły raczej odpowiedniki znaków probierczych lub gwarancję rzetelnego i profesjonalnego wykonania. Dopiero założenia renesansu, podkreślające wartość indywidualności, zachęciły twórców do wykazywania swego zaangażowania w dzieło i równocześnie ujawniania talentu artystycznego, czego wyrazem były sygnatury później wzbogacone o predykaty.