RGB (Red, green, blue, czyli czerwony, zielony i niebieski) to model przestrzeni barw, zatem omówimy krótko przestrzenie barw. Część wydaje się skomplikowana, ale nie trzeba być mistrzem z optyki. Okresleń kolor i barwa będziemy używać zamiennie.
Przestrzeń barw to specyficzna organizacja kolorów. Istnieje ich wiele. Są to widma fal elektromagnetycznych z zakresu od 380 do 780 nm, czyli światła widzialnego. W połączeniu z profilowaniem kolorów obsługiwanym przez różne urządzenia wspiera ona ich odtwarzalne reprezentacje, czyli ich wyświetlanie. Jest tak niezależnie od tego, czy mówimy o reprezentacji analogowej, czy cyfrowej. Przestrzeń barw może być:
arbitralna, tzn. z fizycznie zrealizowanymi kolorami przypisanymi do zestawu fizycznych wzorców barw z odpowiadającymi im nazwami kolorów i liczbami. Przykład to kolekcja Pantone znana introligatorom i studentom, którzy opatrywali pracę dyplomową w oprawę o ściśle określonym odcieniu,
zorganizowana z matematycznym rygorem (jak w przypadku systemu NCS, Adobe RGB i sRGB).
Co daje nam przestrzeń barw?
Przestrzeń barw jest użytecznym narzędziem koncepcyjnym pozwalającym zrozumieć możliwości kolorystyczne danego urządzenia lub pliku cyfrowego. Przy próbie odtworzenia kolorów na innym urządzeniu przestrzeń barw może nam pokazać, czy będziemy w stanie zachować szczegóły cieni/światła i nasycenie kolorów oraz to, w jakim stopniu któreś z nich zostanie naruszone. Model kolorów RGB jest implementowany na różne sposoby i w zależności od możliwości używanego systemu. Wciąż często i powszechnie używanym wcieleniem, począwszy od 2006 roku, jest 24-bitowa implementacja z 256 poziomami koloru na kanał. Każda przestrzeń kolorów oparta na 24-bitowym modelu RGB jest zatem ograniczona do pewnego zakresu. Więcej bitów oznacza lepsze filtrowanie, zwłaszcza przy wykorzystywaniu algorytmów, ale to już zupełnie inna historia.
Kolory podstawowe, które znamy
Skrót RGB pochodzi od pierwszych liter angielskich nazw kolorów:
R, Red – czerwony,
G, Green – zielony,
B, Blue – niebieski.
Niektórzy jako barwę podstawową postrzegają także kolor żółty i ma to swoje podłoże. Ten akurat znajduje się w zestawie CMYK znanym drukarzom, ale to na inną okazję. To postrzeganie rodem z tak zwanego modelu psychologicznego, według którego rozpoznajemy cztery barwy jako dwie przeciwstawne pary:
żółty-niebieski,
czerwony-zielony.
Wielu malarzy w dawnych czasach , a zwłaszcza przed rokiem 1666, kiedy to Isaac Newton analizując rozszczepianie promieni świetlnych stworzył swoje koło barw, używało na paletach właśnie tych czterech kolorów. Udoskonalenie tego modelu historycznego stanowi właśnie model CMYK.
Język HTML widzi kolory podstawowe trochę inaczej i wyróżnia na swoje potrzeby więcej barw podstawowych
Zastosowania modelu barw podstawowych RGB
Jedno z zastosowań tego typu modeli syntezy addytywnej znajdziemy w telewizorach i ekranach komputerowych. W tym przypadku ekran składa się z maleńkich kwadracików (zwanych pikselami, które są najmniejszą jednorodną jednostką koloru wchodzącą w skład obrazu cyfrowego), a każdy z nich podzielony jest na trzy subpiksele, po jednym dla każdego koloru podstawowego.
W oświetleniu model ten wykorzystywany jest do tworzenia wszelkiego rodzaju kolorowych świateł. Zamiast jednej diody LED, mamy trzy różne chipy, jeden emitujący światło czerwone, jeden emitujący światło zielone i wreszcie jeden emitujący światło niebieskie. W ten sposób, bawiąc się różnymi natężeniami światła każdej diody, możemy wygenerować niemal nieskończoną gamę kolorowych świateł. Tego typu światła LED można znaleźć w niemal każdym formacie, takim jak żarówki, taśmy lub projektory, aby podać kilka przykładów.
Aby poprawić jakość białego światła, można dołączyć ćwierć diody konwencjonalnego białego światła, produkty te nazywane są RGBW (od White). W ten sposób białe światło jest generowane w tej diodzie zamiast być sumą trzech podstawowych kolorów.