Stopień pisma, stopień czcionki – w typografii podstawowa miara wielkości znaków składanego tekstu. Określana jest jako wysokość pola znaku, a wyrażana w punktach typograficznych.
Wysokość pola znaku w tradycyjnym składzie, czyli w metalowych czcionkach, jest równoznaczna z wysokością płaszczyzny czołowej czcionki oraz wysokością wiersza linotypowego. Jest to tym samym szerokość płaszczyzny bocznej słupka czcionki oraz odległość pomiędzy płaszczyzną przednią (sygnaturową) i tylną tego słupka.
W czcionkach komputerowych, czyli fontach, pole znaku (jako odpowiednik płaszczyzny czołowej czcionki) jest zdefiniowanym pojęciem wirtualnym i pełni tę samą rolę.
Co do zasady wysokość pola znaku (a więc i wartość stopnia pisma) jest większa od wysokości kształtów uzyskiwanych znaków, czyli ich glifów, ponieważ jest powiększona o wielkość odstępów zwanych odsadkami, a konkretnie o odsadkę górną i dolną. Ponadto te same glify w różnych krojach pisma mają indywidualną wysokość ustaloną przez projektanta kroju, aczkolwiek zazwyczaj są to wartości podobne.
W szczególnych przypadkach glify wybranych, nietypowych znaków mogą być jednak wyższe od pola znaku. Zjawisko to nazywa się przewieszką.
Pojęcie stopnia pisma nie ma nic wspólnego z odległościami pomiędzy wybranymi liniami pisma, ponieważ są one ustalane indywidualnie dla każdego kroju pisma przez jego projektanta.